ให้ความรู้เกี่ยวอาการโรคซึมเศร้า

เผยแพร่ในวารสารNeuronออนไลน์เมื่อวันที่ 9 พฤษภาคม ผลการศึกษาเกี่ยวกับเซลล์ประสาท (เซลล์ประสาท) ซึ่ง "ยิง" - หรือปล่อยสัญญาณไฟฟ้า - เพื่อส่งข้อมูล นักวิจัยในช่วงไม่กี่ปีมานี้ค้นพบว่าการสื่อสารที่มีประสิทธิภาพระหว่างส่วนต่าง ๆ ของสมองต้องอาศัยกลุ่มเซลล์ประสาทเพื่อประสานรูปแบบกิจกรรมของพวกเขาในช่วงเวลาซ้ำ ๆ (การสั่น) ของความเงียบร่วมตามด้วยกิจกรรมร่วมกัน จังหวะหนึ่งที่เรียกว่า "แกมมา" จะเกิดซ้ำประมาณ 30 ครั้งหรือมากกว่าในหนึ่งวินาที และเป็นรูปแบบจังหวะเวลาที่สำคัญสำหรับการเข้ารหัสข้อมูลที่ซับซ้อน ซึ่งอาจรวมถึงอารมณ์ด้วย แม้ว่าสาเหตุของโรคจะยังไม่เป็นที่เข้าใจ แต่ภาวะซึมเศร้าสะท้อนให้เห็นในการเปลี่ยนแปลงของการสั่นของรังสีแกมมา ตามการศึกษาที่ผ่านมา ในฐานะที่เป็นตัวบ่งชี้ทางสรีรวิทยาของโรคในบริเวณสมองที่จัดการความรู้สึกของกลิ่น ซึ่งเชื่อมโยงกับอารมณ์ด้วย บริเวณเหล่านี้รวมถึงหลอดรับกลิ่นที่อยู่ติดกับโพรงจมูก ซึ่งคิดว่าเป็นแหล่งและ "ตัวนำ" ของการสั่นของแกมม่าทั่วทั้งสมอง เพื่อทดสอบทฤษฎีนี้ ผู้เขียนการศึกษาในปัจจุบันได้ปิดการทำงานของหลอดไฟโดยใช้เทคนิคการส่งสัญญาณทางพันธุกรรมและเซลล์ สังเกตการเพิ่มขึ้นของพฤติกรรมคล้ายซึมเศร้าในสัตว์ฟันแทะที่ทำการศึกษา จากนั้นจึงเปลี่ยนพฤติกรรมเหล่านี้โดยใช้อุปกรณ์ที่เพิ่มสัญญาณแกมมาของ สมองตามจังหวะธรรมชาติ "การทดลองของเราเผยให้เห็นความเชื่อมโยงทางกลไกระหว่างกิจกรรมแกมม่าที่บกพร่องและการลดลงของพฤติกรรมในหนูและแบบจำลองภาวะซึมเศร้าของหนู โดยการเปลี่ยนแปลงของสัญญาณในระบบรับกลิ่นและลิมบิกที่เชื่อมต่อกันคล้ายกับที่พบในผู้ป่วยโรคซึมเศร้า" Antal Berényi, MD ผู้เขียนการศึกษาที่เกี่ยวข้องกล่าว ปริญญาเอก ผู้ช่วยศาสตราจารย์ในภาควิชาประสาทวิทยาและสรีรวิทยาที่ NYU Langone Health "งานนี้แสดงให้เห็นถึงพลังของการเพิ่มประสิทธิภาพแกมมาในฐานะแนวทางที่มีศักยภาพในการต่อต้านภาวะซึมเศร้าและความวิตกกังวลในกรณีที่ยาที่มีอยู่ไม่ได้ผล" นักวิจัยกล่าวว่าโรคซึมเศร้าเป็นโรคทางจิตเวชที่รุนแรงซึ่งมักดื้อต่อการรักษาด้วยยา ความชุกของโรคได้เพิ่มขึ้นอย่างมากตั้งแต่เริ่มระบาด โดยคาดว่ามีผู้ป่วยรายใหม่มากกว่า 53 ล้านราย คลื่นแกมมาเชื่อมโยงกับอารมณ์ การเปลี่ยนแปลงที่ก่อให้เกิดโรคในช่วงเวลาและความแรงของสัญญาณแกมมา ซึ่งอาจเกิดจากการติดเชื้อ การบาดเจ็บ หรือยา จากหลอดรับกลิ่นไปยังบริเวณสมองส่วนอื่นๆ ของระบบลิมบิก เช่น เยื่อหุ้มสมองปิริฟอร์มและฮิบโปแคมปัส อาจทำให้อารมณ์เปลี่ยนแปลงได้ อย่างไรก็ตาม ทีมวิจัยไม่แน่ใจว่าเพราะเหตุใด ในทฤษฎีหนึ่ง ความหดหู่ใจไม่ได้เกิดขึ้นภายในกระเปาะรับกลิ่น แต่เกิดจากการเปลี่ยนแปลงของรูปแบบแกมมาที่ส่งออกไปยังเป้าหมายของสมองส่วนอื่นๆ การนำหลอดไฟออกแสดงถึงแบบจำลองสัตว์ที่เก่ากว่าสำหรับการศึกษาโรค ซึมเศร้า แต่กระบวนการดังกล่าวทำให้โครงสร้างเสียหาย ซึ่งอาจทำให้นักวิจัยมองเห็นกลไกของโรคไม่ชัดเจน ดังนั้น ทีมวิจัยในปัจจุบันจึงออกแบบวิธีการย้อนกลับเพื่อป้องกันความเสียหาย โดยเริ่มจาก DNA สายเดี่ยวที่ได้รับการออกแบบทางวิศวกรรมซึ่งห่อหุ้มด้วยไวรัสที่ไม่เป็นอันตราย ซึ่งเมื่อฉีดเข้าไปในเซลล์ประสาทในหลอดรับกลิ่นของสัตว์ฟันแทะ ทำให้เซลล์สร้างตัวรับโปรตีนบางชนิดบนตัวรับกลิ่น พื้นผิว สิ่งนี้ทำให้นักวิจัยฉีดยาให้หนู ซึ่งแพร่กระจายไปทั่วทั้งระบบ แต่จะปิดเฉพาะเซลล์ประสาทในกระเปาะที่ได้รับการออกแบบมาให้มีตัวรับที่ไวต่อยาที่ออกแบบไว้ วิธีนี้ผู้ตรวจสอบสามารถเลือกและย้อนกลับได้เพื่อปิดการสื่อสารระหว่างส่วนสมองของพันธมิตรกระเปาะ การทดสอบเหล่านี้เผยให้เห็นว่าการระงับสัญญาณของหลอดรับกลิ่นอย่างเรื้อรัง รวมถึงรังสีแกมมา ไม่เพียงแต่กระตุ้นให้เกิดพฤติกรรมซึมเศร้าในระหว่างการแทรกแซง แต่จะเกิดขึ้นอีกหลายวันหลังจากนั้น เพื่อแสดงผลของการสูญเสียการสั่นของแกมมาในหลอดรับกลิ่น ทีมวิจัยใช้การทดสอบภาวะซึมเศร้าในหนูทดลองหลายมาตรฐาน รวมถึงการวัดความวิตกกังวลซึ่งเป็นหนึ่งในอาการหลัก เขตข้อมูลนี้ตระหนักดีว่าแบบจำลองสัตว์ของสภาวะทางจิตเวชของมนุษย์จะถูกจำกัด ดังนั้นจึงใช้ชุดทดสอบเพื่อวัดพฤติกรรมซึมเศร้าที่พิสูจน์แล้วว่ามีประโยชน์เมื่อเวลาผ่านไป โดยเฉพาะอย่างยิ่ง การทดสอบพิจารณาว่าสัตว์จะใช้เวลานานแค่ไหนในพื้นที่เปิดโล่ง (วัดความวิตกกังวล) ไม่ว่าพวกเขาจะหยุดว่ายน้ำเร็วกว่านี้เมื่อจมอยู่ใต้น้ำ (วัดความสิ้นหวัง) ไม่ว่าพวกเขาจะหยุดดื่มน้ำหวาน (มีความสุขน้อยลงในสิ่งต่างๆ) หรือไม่ และไม่ว่า พวกเขาปฏิเสธที่จะเข้าไปในเขาวงกต (หลีกเลี่ยงสถานการณ์ที่ตึงเครียด) จากนั้น นักวิจัยใช้อุปกรณ์ที่สั่งทำขึ้นเองเพื่อบันทึกการสั่นของรังสีแกมมาตามธรรมชาติจากหลอดรับกลิ่น และส่งสัญญาณดังกล่าวกลับเข้าไปในสมองของหนูเป็นการกระตุ้นด้วยไฟฟ้าแบบวงปิด อุปกรณ์ดังกล่าวสามารถยับยั้งแกมมาในสัตว์ที่มีสุขภาพดีหรือขยายขนาดได้ การยับยั้งการสั่นของแกมม่าใน olfactory lobe ทำให้เกิดพฤติกรรมที่คล้ายกับภาวะซึมเศร้าในมนุษย์ นอกจากนี้ การป้อนสัญญาณหลอดรับกลิ่นที่ขยายแล้วกลับเข้าไปในสมองของหนูที่มีอาการซึมเศร้าช่วยฟื้นฟูการทำงานของแกมมาในระบบลิมบิกตามปกติ และลดพฤติกรรมซึมเศร้าลง 40 เปอร์เซ็นต์ (เกือบเป็นปกติ) "ยังไม่มีใครรู้ว่ารูปแบบการยิงของคลื่นแกมมาถูกแปลงเป็นอารมณ์ได้อย่างไร" György Buzsáki ผู้เขียนการศึกษาอาวุโส MD, PhD, ศาสตราจารย์ Biggs ในภาควิชาประสาทวิทยาและสรีรวิทยาของ NYU Langone Health และอาจารย์สาขาประสาทวิทยากล่าว สถาบัน. "จากนี้ไป เราจะพยายามทำความเข้าใจลิงก์นี้ให้ดียิ่งขึ้นในหลอดไฟและในภูมิภาคที่เชื่อมต่อ เมื่อพฤติกรรมเปลี่ยนไป"