ศึกษาเกี่ยวกับงูเหลือม

เพื่อค้นหาว่าเหตุใดงูเหลือมจึงเกิดขึ้นอย่างเบาบางในเลสเซอร์แอนทิลลีสในปัจจุบัน แต่แทบไม่พบเลยในบริบททางโบราณคดี Corentin Bochaton จากสถาบัน Max Planck สำหรับวิทยาศาสตร์ประวัติศาสตร์มนุษย์และมหาวิทยาลัยบอร์กโดซ์ ได้ทำการศึกษาแบบสหวิทยาการโดยผสมผสานหลักฐานทางโบราณคดีเข้ากับประวัติศาสตร์และชีวภาพ แหล่งข้อมูล การศึกษาซึ่งตีพิมพ์ในJournal of Island and Coastal Archeologyอธิบายถึงการค้นพบงูเหลือมแปดตัวบนเกาะซึ่งไม่เคยมีการระบุสัตว์เลื้อยคลานมาก่อนและให้ข้อมูลเชิงลึกเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างกลุ่ม Amerindian และ Boa ก่อนการล่าอาณานิคมของชาวตะวันตก โบอัสมีสถานะพิเศษในยุคพรีโคลัมเบียน เลสเซอร์ แอนทิลลีส เพื่อดำเนินการศึกษา Bochaton ได้ตรวจสอบซากสัตว์จากสถานที่สามแห่ง ได้แก่ หาด Dizac ใน Martinique, Basse-Terre Cathedral บน Basse-Terre (Guadeloupe) และ Pointe Gros Rampart บน La Désirade (Guadeloupe) การใช้กล้องจุลทรรศน์สองตา Bochaton สังเกตสภาพพื้นผิวและลักษณะทางอนุกรมวิธานของการค้นพบ ในที่สุดก็ระบุกระดูกสันหลังแปดชิ้นจากสกุล Boa แม้จะมีงูสายพันธุ์อื่นๆ อีกหลายชนิดในกลุ่มนักโบราณคดีของเลสเซอร์แอนทิลลีส แต่ งูเหลือม เหล่านี้เป็นกระดูกงูชนิดเดียวที่ดูเหมือนจะถูกนำไปทำเป็นลูกปัด ซึ่งเป็นเงื่อนงำสำคัญเกี่ยวกับความสำคัญทางวัฒนธรรมของงูเหล่านี้ “การที่โบอาขาดแคลนอย่างมากในแหล่งชุมนุมทางโบราณคดี เมื่อรวมกับข้อเท็จจริงที่ว่ากระดูกงูเหล่านี้เป็นเพียงกระดูกเดียวที่ต้องแก้ไข สะท้อนให้เห็นถึงสถานะที่โดดเด่นของโบอาในชุมชนชาวอเมริกันยุคก่อนโคลัมบัส” โบชาตันกล่าว ข้อเท็จจริงที่ว่างูเหลือมส่วนใหญ่หายไปจากการค้นพบทางโบราณคดีบ่งชี้ว่าพวกมันอาจไม่ได้ถูกล่าหรือกินโดยมนุษย์ อย่างน้อยที่สุดก็ไม่อยู่ใกล้ถิ่นฐานของพวกเขา และหลักฐานจากบันทึกทางประวัติศาสตร์ยังชี้ให้เห็นถึงสถานะที่สูงขึ้นของงูโบอา พงศาวดารของการเดินทางสู่ทะเลแคริบเบียนในศตวรรษที่ 17 ในเอกสารที่รู้จักกันในชื่อ Carpentras Anonymous อธิบายถึงชนพื้นเมืองของหมู่เกาะนี้ว่าไม่ต้องการฆ่างูเหลือม โดยเชื่อว่าอันตรายที่พวกเขาทำกับงูจะส่งผลถึงลูกหลานของพวกเขาด้วย นอกจากนี้ เรื่องราวโดย Charles de Rochefort (1658) ยังเล่าเรื่องราวที่เล่าขานโดยชาวโดมินิกาเกี่ยวกับงูมหึมาที่ถือหินที่มีค่ามหาศาลไว้บนหัวซึ่งจะเรืองแสงเมื่อมันดื่มหรือเคลื่อนตัวลงไปในเหว "เอกสารเหล่านี้แสดงให้เราเห็นว่างูโบอามีสถานะพิเศษในบรรดางูทั้งหมด และมีความเกรงกลัวและเคารพเป็นพิเศษ ซึ่งจะช่วยอธิบายความขาดแคลนของพวกมันในแหล่งโบราณคดีได้" โบชาตันกล่าว หลักฐานหลายบรรทัดช่วยสร้างอดีตที่หายไปขึ้นใหม่ หมู่เกาะเลสเซอร์แอนทิลลีสเคยตกเป็นอาณานิคมครั้งแรกโดยกลุ่ม Amerindian ระหว่าง 7,000 ถึง 5,500 ปีก่อน แต่หลักฐานระดับโมเลกุลและการมีอยู่ของโบอาในซากดึกดำบรรพ์แสดงให้เห็นว่างูเคยตั้งรกรากเกาะเหล่านี้หลายพันปี หากไม่ใช่เมื่อหลายล้านปีก่อน ประมาณ 2,500 ปีที่แล้ว วัฒนธรรมการผลิตเซรามิกได้มาถึงและพัฒนาจนกระทั่งมีการติดต่อกับชาวยุโรปเป็นครั้งแรก เมื่อถึงจุดนี้รูปแบบเซรามิกที่เรียกว่า Cayo ก็ปรากฏขึ้น การล่าอาณานิคมของชาวตะวันตกในศตวรรษที่ 17 เกือบทำให้ประชากรแอนทิลลิสน้อยของ Amerindians ลดลงและลบล้างแนวทางปฏิบัติทางวัฒนธรรมของชนพื้นเมือง นอกจากนี้ยังนำมาซึ่งการสูญพันธุ์ของสัตว์หลายชนิด ตั้งแต่สัตว์เลี้ยงลูกด้วยนมบนบกและบินได้ ไปจนถึงนกและสัตว์เลื้อยคลานปรับขนาดได้ ซึ่งเป็นรายการที่บทความนี้แสดงให้เห็นว่ายังไม่สมบูรณ์ "เนื่องจากไม่มีอยู่ในบันทึกทางโบราณคดี งูโบอาจึงถูกสันนิษฐานว่าไม่มีอยู่ในกวาเดอลูป" โบชาตันอธิบาย "ซากเหล่านี้ไม่เพียงแต่แสดงให้เห็นว่าโบอาสเคยอยู่ที่นี่เท่านั้น แต่ยังเตือนเราว่าประวัติศาสตร์ทางวัฒนธรรมและธรรมชาติของเกาะเหล่านี้สูญหายไปมากเพียงใด และความสำคัญของการใช้หลักฐานต่างๆ ในการค้นพบและตีความอดีต"