มหาสมุทรแปซิฟิก

Alan Mix นักสมุทรศาสตร์และนักบรรพชีวินวิทยาจากวิทยาลัย Earth, Ocean, and Atmospheric Sciences ของมหาวิทยาลัย Oregon State University และหนึ่งในผู้เขียนรายงานระบุว่า การค้นพบนี้ให้ข้อมูลเชิงลึกใหม่เกี่ยวกับบทบาทของมหาสมุทรแปซิฟิกเหนือที่มีต่อสภาพอากาศของโลก "เรามองไปยังอดีตเพื่อให้บริบทสำหรับสิ่งที่อาจเกิดขึ้นในอนาคต" มิกซ์กล่าว "เราไม่รู้มาก่อนว่าการวิจัยนี้ว่าการเพิ่มขึ้นของกระแสน้ำจืดจะทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงในวงกว้าง มันบอกเราว่าระบบนี้ไวต่อการเปลี่ยนแปลงประเภทนี้" ผู้เขียนหลักของการศึกษาคือ Summer Praetorius นักธรณีวิทยาวิจัยจาก US Geological Survey ซึ่งเป็นผู้เริ่มสร้างบันทึกที่เกี่ยวข้องในโครงการในฐานะนักศึกษาปริญญาเอกที่ Oregon State เมื่อกว่าทศวรรษที่แล้ว Praetorius, Mix และผู้เขียนร่วมของ OSU Maureen Walczak, Jennifer McKay และ Jianghui Du รวบรวมข้อมูลและวิเคราะห์บันทึกจากทั่วภูมิภาคแปซิฟิกตะวันออกเฉียงเหนือ พวกเขายังตรวจสอบข้อมูลรวมหลายทศวรรษที่รวบรวมโดยนักวิทยาศาสตร์ทั่วโลก Alan Condron ผู้เชี่ยวชาญด้านการสร้างแบบจำลองจาก Woods Hole Oceanographic Institute ก็มีส่วนในการวิเคราะห์เช่นกัน นักวิจัยใช้การสร้างแบบจำลองคอมพิวเตอร์เพื่อฉายภาพการเคลื่อนที่อย่างรวดเร็วของน้ำท่วมในช่วงความเสื่อมโทรมระหว่าง 10,000 ถึง 20,000 ปีที่แล้ว แสดงให้เห็นการไหลจากแม่น้ำโคลัมเบียที่ไหลตามแนวชายฝั่งทางเหนือไปยังอ่าวอะแลสกา ข้ามช่องแคบแบริ่งและไปยังญี่ปุ่น เช่นเดียวกับ ทิศเหนือจรดทะเลแบริ่งและมหาสมุทรอาร์กติก น้ำจืดมีความหนาแน่นน้อยกว่าน้ำเค็ม โดยจะอยู่ด้านบนของน้ำเค็มเหมือนผ้าห่มและผสมกับน้ำเค็มอย่างช้าๆ มิกซ์กล่าว ชั้นของน้ำสามารถเปลี่ยนวิธีที่ความร้อนเคลื่อนที่ไปรอบ ๆ ในมหาสมุทร ทำให้สภาพอากาศแปรปรวนน้อยลง แม่น้ำโคลัมเบียไหลไปตามเส้นแบ่งระหว่างเขตกึ่งร้อนของ มหาสมุทรแปซิฟิก ทางใต้และเขตกึ่งขั้วโลกทางเหนือ ในขณะที่น้ำจืดบางส่วนที่ไหลออกมาในช่วงน้ำท่วมไหลไปทางใต้และลดลง แต่น้ำจำนวนมากขึ้นไปทางเหนือ ซึ่งไหลไปตามชายฝั่งเหมือนแม่น้ำ Condron กล่าวว่า "การแพร่กระจายของน้ำท่วมตามแนวชายฝั่งอลาสก้าเป็นเรื่องน่าประหลาดใจอย่างยิ่ง "แบบจำลองแสดงให้เห็นว่าน้ำจากแม่น้ำโคลัมเบียสามารถส่งผลกระทบต่อพื้นที่ส่วนใหญ่ของมหาสมุทรแปซิฟิกเหนือ และอาจรั่วไหลข้ามมหาสมุทรอาร์กติกและลงสู่มหาสมุทรแอตแลนติก" จากนั้นนักธรณีวิทยาทางทะเลจากรัฐโอเรกอนก็ทำงานเหมือนผู้ตรวจสอบสถานที่เกิดเหตุ โดยติดตามผลกระทบของน้ำท่วมตลอดเวลาโดยใช้ "ลายนิ้วมือ" ทางเคมีที่หลงเหลืออยู่ในเปลือกฟอสซิลที่ยังมีชีวิตในช่วงน้ำท่วม แต่จมลงและสะสมความรู้สึกเป็นโคลนบนพื้นมหาสมุทรตามเส้นทางของน้ำท่วม . มิกซ์เป็นผู้นำการสำรวจเพื่อรวบรวมแกนกลางของตะกอนตามเส้นทางของน้ำท่วมในปี 2547 จากนั้นแกนจะถูกเก็บไว้ในที่เก็บหลักทางทะเลและธรณีวิทยาของ OSU ในขณะที่การวิจัยกำลังดำเนินการอยู่ “การเดินทางครั้งนี้ทำให้ได้ขุมทรัพย์โคลนจากสถานที่ที่ไม่มีใครคิดจะตรวจสอบ” เขากล่าว "ต้องใช้ความอุตสาหะมากว่าทศวรรษในการกรองโคลนที่เราเก็บมาเพื่อค้นหาเปลือกหอยฟอสซิลที่สามารถช่วยบอกเล่าเรื่องราวของผลกระทบจากน้ำท่วม" Praetorius ใช้ข้อมูลจากเปลือกหอยและแบบจำลองเพื่อแสดงให้เห็นว่าน้ำท่วมซ้ำซากตลอด 1,000 ปีทำให้มหาสมุทรเย็นลงได้อย่างไร ซึ่งส่งผลต่อสภาพอากาศทั่วอเมริกาเหนือ "ผลการวิจัยของเราชี้ให้เห็นว่าน้ำจืดที่ไหลเข้าสู่มหาสมุทรแปซิฟิกเหนือสามารถส่งผลกระทบที่กว้างไกล อุณหภูมิของมหาสมุทรที่เปลี่ยนแปลง กระแสลมและพายุในอเมริกาเหนือ" เธอกล่าว "สิ่งที่เกิดขึ้นในแปซิฟิกเหนือจะไม่คงอยู่ในแปซิฟิกเหนือ แต่จะทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงในวงกว้าง" ภาวะโลกร้อนที่กำลังดำเนินอยู่ในปัจจุบันเป็นสิ่งที่ตรงกันข้ามกับที่เกิดขึ้นในช่วงปลายยุคน้ำแข็งครั้งสุดท้าย Mix กล่าว แต่การทำความเข้าใจรูปแบบการไหลเวียนในมหาสมุทรแปซิฟิกเหนือจะช่วยให้นักวิจัยเข้าใจถึงสิ่งที่อาจเกิดขึ้นเมื่อน้ำอุ่นไหลเข้าสู่มหาสมุทรแปซิฟิกเหนือมากขึ้นในขณะที่โลกร้อนขึ้น "สิ่งที่เราคาดหวังในอนาคตคือการไหลของแม่น้ำที่ลดลงและน้ำอุ่นในมหาสมุทรแปซิฟิกเหนือ ซึ่งตรงกันข้ามกับสิ่งที่เราเห็นเมื่อสิ้นยุคน้ำแข็งครั้งล่าสุด" มิกซ์กล่าว "แต่อดีตยังคงเป็นข้อมูล เพราะมันบอกเราว่าระบบการไหลเวียนของมหาสมุทรแปซิฟิกเหนือทำงานอย่างไร"