มลพิษจากโครงสร้างการเผาไหม้ยังคงอยู่ในทางน้ำหลังเกิดไฟป่า

สตีเฟน เลอดุก จากศูนย์เพื่อสาธารณสุขและการประเมินสิ่งแวดล้อมของสำนักงานคุ้มครองสิ่งแวดล้อมแห่งสหรัฐฯ กล่าวว่า "มีการศึกษาน้อยมากเกี่ยวกับผลกระทบของไฟที่เผาไหม้ ไม่เพียงแต่ป่าไม้และทุ่งหญ้าเท่านั้น แต่ยังรวมถึงบ้านเรือน ยานพาหนะ และวัสดุอื่นๆ ที่มนุษย์สร้างขึ้นด้วย" "มีการศึกษาเพียงเล็กน้อยเกี่ยวกับสารมลพิษที่เกิดจากไฟประเภทนี้" LeDuc เป็นผู้เขียนร่วมของบทความฉบับใหม่ที่ตีพิมพ์ในวันนี้ในWater Resources Researchซึ่งเป็นวารสารของ AGU สำหรับการวิจัยต้นฉบับเกี่ยวกับการเคลื่อนไหวและการจัดการน้ำของโลก บทความนี้พิจารณาถึงแนวโน้มของน้ำหลังไฟป่าตามที่บันทึกไว้ในเอกสารทางวิทยาศาสตร์ 184 ฉบับตั้งแต่ปี 1980 แนวโน้มที่พวกเขาระบุคือกระแสน้ำมักจะเพิ่มขึ้นเป็นเวลาสองสามปีหลังจากเกิดไฟป่า เช่นเดียวกับตะกอนและอุณหภูมิของน้ำ สารอาหารมักจะเพิ่มขึ้นพร้อมกับโลหะที่เป็นพิษและสารเคมีอินทรีย์บางชนิด ซึ่งบางครั้งมีความเข้มข้นสูงกว่าระดับก่อนเกิดไฟไหม้ถึง 10 ถึง 100 เท่า สารเคมีหลังไฟไหม้บางชนิดในน้ำ เช่น สารหนู อาจเกินขีดจำกัดที่กฎหมายกำหนด แม้กระทั่งในน้ำดื่มที่ผ่านกระบวนการ ระดับสูงของสารก่อมะเร็งเบนซินในน้ำประปาหลังจากการเผาบ้านและยานพาหนะในเมืองพาราไดซ์ รัฐแคลิฟอร์เนีย เป็นหนึ่งในรายงานที่อ้างถึงในการทบทวน นักวิจัยยังพบความเข้มข้นของโลหะที่สูงขึ้นในขี้เถ้าจากไฟเหล่านี้ ซึ่งอาจส่งผลต่อการไหลบ่า การทบทวนพบว่ามีการวิจัยเพียงเล็กน้อยเกี่ยวกับประเภทของสารมลพิษที่มาจาก ไฟ ป่าในเมือง สิ่งนี้ทำให้ผู้จัดการและนักวางแผนน้ำเสียเปรียบเมื่อฟื้นตัวจากไฟไหม้ "เราชี้ให้เห็นว่าเป็นช่องว่างสำคัญในการทำความเข้าใจทางวิทยาศาสตร์เกี่ยวกับผลกระทบของไฟ" LeDuc กล่าว Dennis Hallema นักอุทกวิทยาจากสถาบันวิจัยทะเลทรายในลาสเวกัสกล่าวว่า "ในความเห็นของฉัน สาเหตุหลักของช่องว่างความรู้คือความท้าทายในการจัดตั้งโครงการตรวจสอบคุณภาพน้ำในเมืองในช่วงเวลาสั้นๆ เช่น หลังเกิดไฟไหม้" มีส่วนร่วมในการศึกษา "มีความสนใจมากมาย แต่ท้ายที่สุด ความพยายามในการตรวจสอบคุณภาพน้ำที่ประสบความสำเร็จมาจากโครงการที่ได้รับการอนุมัติทันเวลา" การศึกษายังพิจารณาถึงผลกระทบของไฟป่าต่อระบบนิเวศโดยรอบ "ความถี่ของไฟเพิ่มขึ้นในสถานที่ต่างๆ เช่น ทางตะวันตกของสหรัฐฯ เนื่องจากส่วนหนึ่งมาจากการเปลี่ยนแปลงของสภาพอากาศ และมีความเป็นไปได้ที่พื้นที่ที่ถูกไฟไหม้จะกลายเป็นแรงกดดันระยะยาวต่อคุณภาพน้ำ หากพืชพันธุ์ก่อนหน้านี้ฟื้นตัวช้าหรือล้มเหลวโดยสิ้นเชิง" LeDuc กล่าว "[แต่] พื้นที่ที่ถูกเผาสามารถกำหนดเป้าหมายสำหรับความพยายามในการฟื้นฟู เช่น การควบคุมการกัดเซาะหรือการเพาะปลูก" ความพยายามในการฟื้นฟูครั้งหนึ่งซึ่งระบุไว้ในกระดาษคือโดย Pueblo of Santa Clara หลังจากเหตุไฟไหม้ Las Conchas ในปี 2554